Einde van de rondreis, begin van het serieuze werk

Ha mensen daar aan de andere kant van deze mooie aardbol,

Het is alweer wat weken geleden dat ik een reisverslag heb geschreven en nu is het rondreizen (voorlopig) ten einde gekomen. Na de afgelopen weken zoveel mogelijk van het zonnige zuiden te hebben mogen bezichtigen ga ik morgen naar Kaikoura waar ik zes weekjes mag meewerken aan een potvisproject.

Het zuidereiland met maar ong. 1 miljoen inwoners staat bekend om zijn ongerepte natuur waar men nog lekker de ruimte heeft. De Zuiderlijke Alpen liggen van noord naar zuid over het eiland met daarin helder blauwe meren, gletsjers en fjorden aan de kust. Waar ik van te voren al erg naar uitkeek mocht ik echt gaan ondernemen, urenlange wandelingen door de bergen. Ik heb verschillende bergtoppen mogen bereiken met waanzinnige uitzichten, wat een feest! Met twee medehollanders is er nog een poging gedaan een vierdaagse huttentocht te ondernemen. Helaas konden we na twee overnachtingen in de eerste hut nog steeds niet verder naar hut 2 ivm sneeuw en lawinegevaar op het pad. Desondanks was de klim naar de bergtop een van de hoogtepunten en konden we de avonden bij de houtkachel ook zeker waarderen. En ja die sneeuw was even wat, een paar dagen daarvoor zat ik ook al vast in een verlaten dal omdat de enige weg was geblokkeerd met sneeuw en bomen. Maar toen brak de zomer toch echt aan en werden de afgelopen weken zelfs temperaturen tegen de 30 graden bereikt.

Inmiddels heb ik ook al wat meer geluk gehad met het spotten van maritieme beestjes waar Rebecca toch wel erg gelukkig van wordt. Tijdens een boottrip door een fjord waren daar twee tuimelaar dolfijnen, en ook heb ik twee soorten pinguïns mogen zien, waaronder de kleinste soort op aarde. Ook heb ik nog enkele dagen op het “derde” eiland van Nieuw Zeeland mogen verblijven, deze ligt onder het zuidereiland en staat bekend als de plek om wilde kiwi’s te zien. Die kiwi’s die veel kiwi’s eten kunnen wel zo cool doen dat er kiwi’s in hun land leven, maar eigenlijk zijn deze vogels zeer zeldzaam. En het feit dat het dan ook nog nachtdieren zijn draagt niet bij aan de kans de dieren te spotten, dus de nachtelijke wandelingen op Stewart Island waren dan ook geen succes betreffende het spotten van kiwi vogels. Overigens vonden we het wel erg vermakelijk in het donker kiwi geluiden af te spelen op een telefoon om met de medetoeristen te geinen, oeps… Op dit eiland werden ook zeeleeuwen gespot welke met hun gebrul er wel voor zorgden dat niemand in hun personal space kwam, dat was ook vrij vermakelijk om te observeren vooral als ze dat bij anderen deden...

Dan ben je natuurlijk ook geen echte toerist als je geen activiteiten onderneemt. Dus ben ik nog een keer op een mountainbike gesprongen, paardgereden door Isengard, gratis op de regenhoes van mijn rugtas van een berg gesleed en het spectaculairste was wel het raften van gisteren. Holiguacemoli, hoewel ik er misschien iets te zelfverzekerd in ging want Rebecca is uiteraard niet af te schrikken van dergelijke activiteiten dacht ik op een zeker moment al rond tollend op dezelfde plek in het kolkende water het toch niet te overleven. Maar toch positief dat ik de raft na gevoelsmatig een eeuwigheid weer tegenkwam en dat iedereen uiteindelijk weer aan boord kwam, wel komisch dat alleen de gids in de boot had kunnen blijven.

Maar het mooiste van alles is natuurlijk wel dat ik op 9 november weer tante ben geworden van een nieuw neefje, Marcus, wat een heugelijke gebeurtenis! Uiteraard kijk ik er al naar uit om hem te ontmoeten maar alles op zijn tijd want wat heb ik het hier ook enorm naar mijn zin, blij dat ik nog even mag blijven!

Mocht dit voorlopig even de laatste blog zijn omdat ik de potvis van de ondergang aan het redden ben, alvast fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

Liefs,
Rebecca