Opgepoetste dolfijnen

Ha Hollanders,

Hier weer een teken van het leven opsekop vanonder jullie, wat zo gek is dat je spontaan zou geloven dat de aarde misschien toch wel plat is. Bij mijn vorige blog sloot ik af op het punt dat ik een poets carrière zou beginnen, nou dat waren spectaculaire tijden.

Om de twee weken tussen de onderzoeksprojecten te overbruggen poetste ik dus wat af in een hostel in Te Anau vlakbij Doubtful Sound. Ik verbleef met acht andere jonge reizigers in een personeelshuisje, je kan vast wel indenken hoe hoog de afwas daar was opgestapeld. Maar het was zeker gezellig en ik kan nu op zeer professionele wijze o.a. een bed opmaken, wc’s schrobben en boos kijken naar mensen die toch de keuken gebruiken terwijl deze ‘s avonds officieel gesloten is en er een ongelofelijke bende van maken (niet doen). Überhaupt was dit een zeer educatieve tijd, mensen zijn echt vieze wezens! Maar toch was het poetsen eigenlijk goed te overzien en had ik daarbuiten genoeg vrije tijd om aan het meer te recreëren, iets wat ik graag hobbymatig doe. Maar toch even een tip voor volk wat regelmatig in ho(s)tels verblijft, die dekens worden nooit gewassen. De lakens wel maar de dekens niet, dat even voor de goede orde. En er is een hoop tijd en liefde (of haat) gestoken in het opmaken van die nette bedden, dus een volgende keer een beetje heel erg veel waardering hiervoor zou wel op zijn plaats zijn.

– Dan wil ik toch even gebruik maken van dit moment om een maatschappelijk probleem aan te kaarten. In Nederlandse hotels werken namelijk veel huishoudsters nog onder minimumloon doordat ze te weinig tijd betaald krijgen om een kamer schoon te maken, en dat is niet cool want holiguacemoli het is hard werken. En nog ondergewaardeerd ook, men zou hen beter als koning van het bedrijf kunnen beschouwen. Dus als men ooit een kamermeisje/vrouwtje tegenkomt, schenk haar even een paar ton om de familie te voeden. –

Na de twee weken in het hostel werd het toch echt tijd voor een carrière-switch en mocht ik eindelijk weer het water op. Met de grijze gemotoriseerde Nemo bevoeren we Doubtful Sound, een afgelegen fjord in het zuidwesten van het zuidereiland. Het gebied wordt gekenmerkt voor zijn stijle bergen, diepe wateren en regenklimaat, gemiddeld regent het hier 2 van de 3 dagen. Wij hadden het met ons half om half wel en geen regendagen (geen gehakt) dus nog getroffen. In Doubtful Sound leeft een groep van ongeveer 65 Tuimelaar dolfijnen welke allemaal individueel te herkennen zijn aan de markeringen op hun rugvin. Ook hier had ik de eer om een dolfijn te benoemen. Dit mooie eenjarige wonder welke goed te herkennen was wanneer hij/zij met de boot mee zwom werd tot Jolly Good omgedoopt, want het was een Jolly Good dolphin in Jolly Good Doubtful Sound en we hadden een Jolly Good time. De jonge dieren zoals Jolly Good van een jaar of 1/2/3 waren vaak in een zeer sociale bui en niet bij de boot weg te slaan. Je hoefde maar enigszins een beetje gas te geven en zoefff je had zo een stuk of 5 jonkies onder de boeg die wachten tot ze mee konden zwemmen en op de boeggolf surfen, zo aandoenlijk. En ook kwamen we twee pas geboren dolfijntjes tegen die nog maar heel klein waren, dat was heel schattig en bijzonder om te zien. Er was toch niks waar ik meer van genoot dan het bootje besturen en de combinatie van snot en water uit het spuitgat van een dolfijn naast de boot op je gezicht voelen. Behalve het zoeken, vinden, bestuderen en fotograferen van dolfijnen maakten we ook onderwater video's om het voedselaanbod voor de dolfijnen in verschillende gebieden te bekijken. We lieten dan per keer twee frames met een camera, lamp en aas op de bodem zakken tussen de 20 en 30 meter diep, waar deze een halfuur bleven liggen. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan, een kenmerk van een fjord is dat de wanden zeer stijl onder water doorlopen en een ondiepe enigszins vlakke bodem was dan ook moeilijk te vinden.

In de vrije tijd werd er vooral naar foto’s gekeken van de dolfijnen rugvinnen die we op het water maakte, en dat waren heeeel veeel foto’s. Dit zorgde er echter wel voor dat ik tegen het einde van de tijd heel wat dolfijnen kon herkennen als we met ze waren wat het een heel stuk leuker maakt. Wanneer we de video beelden bekeken kwamen er ook leuke dingen voorbij, veel vissies waaronder ook haaitjes en slangensterren waarbij er een keer een zeepaardje meereed om een van de slangensters arm, erg aandoenlijk. Naast data verwerken werd er in het appartementje bij gebrek aan een winkel zelf brood gebakken en heb ik zelf een verse vis welke we van een visser hadden gekregen bereid, compleet met spaghetti uit vis halen en ontschubben.

Helaas kwam ook aan deze top tijd tussen de tuimelaars een einde en verliet ik het prachtige fjord, terug de samenleving in. Na nog een bezoekje aan de potvis studente in Dunedin ben ik nu weer op mezelf onderweg. Gisteren heb ik nog de kleinste dolfijnen die er zijn gespot vanaf een bootje bij Akaroa, Hector dolfijnen. En nu terug in Kaikoura wat toch wel een paradijsje blijft, vanaf het land vandaag alweer twee verschillende soorten dolfijnen en ook nog zeeleeuwen gespot. En voor de rest is het nu even een kwestie van kijken wat de toekomst brengen mag.

Bedankt voor het lezen van de blogs en ook erg leuk om de reacties te lezen. Het gaat u allen goed en tot ziens!

Liefs,
Rebecca